TOTUS TUUS MARIA !

HOE LIJDEN IN BLIJMOEDIGHEID?

Onderrichting vanwege MARIA

De volgende woorden werden door Maria tot Myriam gesproken op 1 juli 2003, als een private onderrichting. Deze onderrichting werd door de Meesteres van alle zielen vrijgegeven voor publicatie in november 2010.

"De eerste vereiste om in het lijden blijmoedig te blijven, is: leven met de gevoelens verbonden met het Hemels leven, zoveel mogelijk loskomen van gedachten die met het wereldse te maken hebben.

Hoe?

De ziel moet zich constant de volgende punten voor ogen houden:

1. Het wereldse is compleet bijzaak, en mag nooit tot een doel op zichzelf worden.
2. Elke beproeving is een genade, een kans om te groeien, verdiensten te verzamelen en gevolg te geven aan de ware roeping van je ziel.
3. Elk negatief gevoel ten aanzien van het lijden sluit het hart af voor de ware toewijding, want negatieve gevoelens betekenen onvrede, verzet, weerstand, protest, niet-akkoord-gaan-met de beschikkingen die God via Mij (= Maria) voor de ziel heeft voorzien op dat specifiek moment omdat het op dat moment voor de ziel en/of voor de aan haar toevertrouwde zielen noodzakelijk is dat zij die fase doormaakt. Elk negatief gevoel is protest tegen de oneindige Wijsheid van God, Die veel verder ziet dan de ziel zelf; en elk negatief gevoel is een niet-aanvaarding van Gods Liefde, want elke beproeving is een geschenk van God voor de ziel. Zodra de ziel negatieve gevoelens toelaat, trekt zij zich in haar eigen hart terug en sluit zij de deur achter zich om alleen in duisternis te zitten, afgesloten voor het Licht waarmee God constant de ziel wil voeden. Een hart dat Gods Licht niet toelaat, verstikt zichzelf.
4. God en Ik (= Maria) hebben uitsluitend het Geluk van de ziel op het oog, op een schaal die oneindig groter is dan zij beseft, en die helemaal niets met wereldse zaken te maken heeft.
5. Het wereldse is slechts een bron van constante misleiding, afleiding en verblinding, die zeer kortstondig is en die de ziel tracht te misleiden door misbruik te maken van het feit dat zij het wereldse neigt te voelen als de enige realiteit. Indien de ziel daaraan toegeeft, raakt zij verstrikt in de waan dat zij nooit gelukkig kan worden en dat God haar volkomen in de steek laat.
6. De ziel doet er goed aan, veel minder na te denken. Het is het denken dat haar aan de wereld vastbindt. Zij moet zich veel minder vragen stellen bij het lijden, dan zal zij het veel meer vanuit het hart beleven, en wordt het hart doordrongen van Mijn Liefde. Redeneren kan leiden tot verbittering, sarcasme, onvrede, kritiek (op zichzelf en 'schuldige' medemensen), onverdraagzaamheid, ongeduld, onvriendelijkheid, gebrek aan innerlijke vreugde, een gevoel van bezwijken, van falen of van waardeloosheid of hopeloze zondigheid, het gevoel alsof het verleden de ziel veroordeelt en verdoemt, en het gevoel alsof het heden al haar slechte gevoelens alleen maar bevestigt: Alles wat zij ziet en hoort, wordt in dezelfde verwrongen richting geïnterpreteerd, tot haar eigen levensbeeld haar verwoest. Wanneer de ziel lijdt vanuit het hart, gaat zij waarlijk met Jezus op het Kruis, is haar hart met het Mijne verbonden, en is haar lijden zeer vruchtbaar.
7. Alle wereldse zaken van de mens die Mij totaal toegewijd is, worden volkomen door Mij geleid en gestuurd, en berusten dus in Hemelse handen. Zolang de toegewijde alles ondergaat in totaal vertrouwen en overgave, is een goede afloop verzekerd. Zodra er verzet, protest of twijfel rijst (wat zich vaak uit in gepieker en/of onvrede), wordt de afloop onzeker, omdat de toestand dan niet langer voor 100 % door de Hemel gestuurd wordt, want op dat ogenblik geeft de toegewijde te kennen dat hij zelf nog eigen inmenging wil, en dan trekt God zich terug om de vrije wil van de toegewijde niet te beïnvloeden. Dit betekent evenwel dat in feite bij elke onvrede, protest, twijfel, bitterheid en ontmoediging de toegewijde zelf de dingen tracht te regelen en dus Mijn volmaakte leiding opzij schuift.

Lijden in Liefde en blijmoedigheid betekent dus: elke beproeving doorstaan in overgave, vertrouwen, in de wetenschap en het geloof dat zij niets anders is dan een roos waarvan de mens ten gevolge van de erfzonde doorgaans eerder de doornen dan de bloemblaadjes ziet, maar in het besef dat de doornen afvallen zodra de ziel van het lichaam zal scheiden.

De gevoeligheid voor de doornen wordt reeds in het leven op aarde kleiner en kleiner naarmate het accent van de beleving van het leven verschuift van de geest (nadenken) naar het hart (voelen in gebedsvereniging met Mij). Het grootste hulpmiddel is gebed tot de Heilige Geest, op Mijn Voorspraak."

Myriam, juli 2003